Zaterdag 6 november signeert The Kjong Khing in kinderboekenwinkel “In de Wolken”, Herenstraat 167, Voorburg. Dit is het historische centrum van Voorburg.

De signeersessie begint om 15:00 uur.

Thé Tjong-Khing won alle denkbare prijzen voor zijn illustraties. Op 23 september 2010 ontvangt hij de PC Hooftprijs voor illustratoren: de Max Velthuijsprijs. De citaten uit navolgend stukje komen uit een interview dat Pjotr van Lenteren hield met Tjong-Khing (Volkskrant 18-9-10).

Thé Tjong-Khing werd op 4 augustus 1933 geboren in Puworedjo op Midden-Java. Hij studeerde aan de tekenacademie in Bandoeng en kwam in 1956 naar Nederland om hier verder te studeren aan de Kunstnijverheidsschool en misschien nog wel meer omdat hij alles wat hem niet beviel aan zichzelf achter zich wilde laten. ‘Ik was een extreem verlegen kind. Dat heeft mijn leven verpest. Ik verborg me achter de sarong van mijn moeder en zei het liefst helemaal niets. Ik uitte me in tekeningen.’ Erger was dat zijn vader het enige waar hij wél goed in was niet serieus nam. Het is dus goed voor te stellen hoe belangrijk het voor hem moet zijn geweest dat zijn ouders jaren geleden, op bezoek bij hun zoon in Nederland, zijn leermeester Marten Toonder de hand hebben geschud. “Die man heeft mijn leven gered.”

De Kunstnijverheidsschool had nog geen echte illustratieafdeling. Om onduidelijke redenen kwam hij niet bij de beroemde modeltekenaar Piet Klaasse terecht, maar bij de sectie reclameontwerpers. Daar was hij doodongelukkig. “Maar als ik stopte moest ik terug naar Indonesië en dat was een nachtmerrie.” Hij kende de naam Toonder van de Tom Poes-stripjes uit een Indonesische krant en vond hem in het telefoonboek en solliciteerde bij de Toonder Studio’s, maar werd in eerste instantie niet aangenomen. Omdat hij per se rond tekenaars wilde verkeren, bood hij aan om kosteloos te komen werken, al was het maar als schoonmaker. Onder de indruk van dit aanbod, nam Cees van de Weert, toenmalig chef van de tekenafdeling, hem aan als tekenaar/volontair voor zestig gulden in de week.

‘Op een dag riep Marten me naar boven. Hij zat achter zijn bureau met een aantal van mijn tekeningen. “Kijk, dit plaatje is geweldig. Zoals die twee net niet naar elkaar kijken. Je ziet zo dat er iets niet klopt, dat er iets ergs gebeurd is. Maar wat? Dát is tekenen.” Na 25 jaar lang gehoord te hebben dat ik niets kon, zei eindelijk iemand met gezag dat wat ik maakte wél iets voorstelde. Ik zat zo in de knoop met mezelf. Dat heb ik toen allemaal achter me gelaten.’